ผีปอบสาว

ปี พ.ศ. ๒๔๙๓ เดือนเมษายน เป็นช่วงที่ท่านพักอยู่ที่ วัดป่าสุทธาวาส จังหวัด สกลนคร
ที่นั่นท่านได้พบกับ คุณหมอเจริญ วัฒนสุชาติ

วันหนึ่ง มีหญิงสาวผู้หนึ่งเข้ามาสนทนากับคุณหมอเจริญ
หลังจากพูดคุยกันอยู่ครู่ใหญ่ เรื่องราวที่สนทนากัน
ทำให้หญิงสาวผู้นั้นถึงกับยอมเปิดเผยความในใจว่าแกเป็น ปอบ
ในตอนนั้นท่าน(หลวงตามหาบัว)ก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ท่านเล่าไว้ดังนี้

“..อย่างเขาว่า เป็นปอบเป็นผีก็เหมือนกัน
คนนั้นเป็นปอบ คนนี้เป็นปอบ
มันมีผีมาสิงอยู่ในคน...เขาเรียกปอบ
หมอเจริญน่ะเป็นนักเรียนแพทย์ปัจจุบัน อยากรู้ชัดๆ เป็นยังไงแน่
แกก็เล่าให้ฟังจริงๆ

ถ้าวันไหนมันหิวมันดิ้นอยู่ในนี่
เจ้าของจะรู้สึกรำคาญ ว่างั้น
ปอบส่วนมากมันจะออกทางตา
แพล็บๆทางตา...แล้วก็ไปแล้ว
เจ้าของนี้ก็คอยร้อนใจละซิ กลัวมันจะไปกินใครเข้า
ถูกหมอเก่งเขาไล่ติดตามผีมา ก็มาหาเราได้

พอมันกินอิ่มแล้ว ก็กลับมาหาเจ้าของนั่นแหละ
เข้าทางหูบ้าง เข้าทางตาบ้าง แว๊บเดียว
ทีนี้ก็จะรู้สึกง่วงนอนทั้งวัน
ถ้ามันได้ไปกินอิ่มๆมาแล้ว จะง่วงนอนทั้งวันเลย
แต่ถ้ามันหิวแล้ว เจ้าของก็จะรู้สึกกระวนกระวาย
คือมันกวนอยู่ภายใน

เหตุทีจะเป็นปอบก็เพราะแกไปสักว่าน
เขาเรียกว่านกระจาย สักอยู่บนหัวนี่
ให้เขาสักว่านให้ที่กระหม่อม แล้วอยู่ยงคงกระพันด้วยนะ
เมื่อสักว่านแล้ว แทงก็ไม่เข้า ฟันไม่เข้า ปืนยิงไม่ออก..

แกว่ามีวิชาที่ขัดกันกับสิ่งนี้ เช่น กินของดิบ หรืออย่างลาบเลือด
หรือเครือกล้วย ก็ห้ามไม่ให้ไปลอด

ถ้ากินเนื้อดิบปลาดิบเข้าไป มันจะขัดกับวิชานี้
ถ้าขัดแล้วก็ทำให้เป็นปอบได้
ถ้าไม่ขัดแล้วก็ไม่เป็นอะไร

…

วิชามันแปลกนะ เอาไปคิดแหละ..
พวกหมอแผนปัจจุบันนี่นะ สิ่งเหล่านี้เขาไม่เชื่อว่ามี
ทีนี้หมอเจริญนี่แหละเชื่อ
ไปเห็นแล้วไม่เชื่อได้ยังไง
เพราะเขาพูดเป็นตุเป็นตะ พูดเป็นหลักความจริง
หลักฐานพยานก็สักอยู่บนกระหม่อมเขา
มีหลักฐานพยานอยู่ทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วจะไม่เชื่อได้ยังไง
มันกินคน เขาก็บอกว่ามันไปกินคน....”

ที่มา ประวัติพระธรรมวิสุทธิมงคล
หลวงตามหาบัว

ในพระวินัยกล่าวไว้ท่อนหนึ่งว่า
“ทรงอนุญาตเนื้อสัตว์ดิบ โลหิตดิบ ในเมื่ออาพาธเนื่องด้วยอมนุษย์สิง”

ที่มา อริยวินัย หน้า ๒๔๖