หลายปีก่อนที่ Seattle Special Olympics
ผู้เข้าแข่งขัน ๙ คน
ที่ล้วนพิการอย่างใดอย่างหนึ่ง
มารวมตัวกันที่จุดเริ่มต้น การแข่งวิ่ง ๑๐๐หลา
เมื่อเสียงสัญญาณดังขึ้น ทุกคนก็ออกวิ่ง
ไม่ใช่แค่วิ่งเพื่อแข่งกันเข้าสู่เส้นชัยเท่านั้น
แต่พวกเค้าวิ่งอย่างสนุก อย่างร่าเริง
ยกเว้นเด็กชายคนหนึ่งที่สะดุดล้มลงบนลู่ยางมะตอยล้มแล้วล้มอีก
เค้าเริ่มร้องไห้
อีก ๘ คนได้ยินเสียงร้องไห้นั้น
พวกเค้าชะลอฝีเท้าลง แล้วหันไปมองที่มาแห่งเสียงนั้น
แล้วทั้งหมดก็หันหลังกลับ
ยกเว้นเด็กหญิงคนหนึ่ง
เธอวิ่งย้อนกลับ
คุกเข่าลงพยุงเด็กชายคนนั้น
และเดินคล้องแขนเด็กชายคนนั้น
ไปสู่เส้นชัย พร้อมๆ กัน
ทุกคนบนสเตเดี้ยมลุกขึ้นยืนส่งเสียงเชียร์เป็นเวลานานหลายนาที
สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไม่ได้อยู่ที่การได้ชัยชนะ
หากแต่เป็นการช่วยให้ผู้อื่นได้รับชัยชนะ
ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เราต้องช้าลง
หรือ บางที ถึงกับต้องเปลี่ยนเส้นทางของเราก็ตาม
ที่มา: internet
No comments:
Post a Comment