บะหมี่ชามเดียว

เด็กน้อยหนึ่ง ทะเลาะแม่ หนีจากบ้าน
เดินซมซาน มาจนถึง ร้านบะหมี่
ท้องร้องหิว แต่กระเป๋า เงินไม่มี
ลุงใจดี ให้กินฟรี ไม่คิดเงิน
เด็กน้อยซึ้ง ในน้ำใจ ลุงใจดี
บอกชีวี ของข้านี้ จดจำไว้
ไม่มีวัน จะลืมเลือน ในน้ำใจ
ที่ท่านได้ ให้บะหมี่ ข้าหนึ่งชาม
ลุงให้เจ้า บะหมี่น้ำ แค่ชามหนึ่ง
เจ้ายังซึ้ง ถึงกับบอก ลืมไม่ได้
มารดาเจ้า ให้มากมาย ตั้งเท่าไร
ก็แล้วใย ไม่คิดถึง ซึ่งบุญคุณ
ยามคนอื่น ทำดีให้ แค่เพียงนิด
เรามักคิด ว่านี่เป็น เรื่องยิ่งใหญ่
แม่ของเรา ทำให้เรา ตั้งมากมาย
เราทำไม เห็นเป็นเรื่อง ธรรมดา
กวีธุลีธรรม