ชายชราวัย 92 ร่างเล็ก ท่าทางทะนง
แต่งกายหวีผมเรียบร้อยแต่เช้า วันนี้จะย้ายเข้าไปอยู่บ้านพักคนชรา
ภรรยาวัย 70 เสียชีวิตไปเมื่อไม่นานมานี้
ทำให้เขาจำเป็นต้องออกจากบ้าน
หลังจากนั่งคอยในโถงคอยหลายชั่วโมง
เขายิ้มเมื่อผมบอกเขาว่าห้องเขาพร้อมแล้ว
ขณะเขาถือไม้เท้าเดินไปยังลิฟต์
ผมอธิบายลักษณะห้องเล็กๆ ของเขาให้ฟัง รวมทั้งม่านติดหน้าต่าง
"ผมชอบมันมาก" เขาตอบด้วยความดีใจเหมือนเด็ก 8 ขวบที่ได้ลูกหมาตัวใหม่
"เมอสิเยอร์กาญเย คุณยังไม่เห็นห้องคุณเลย เดี๋ยวคอยดูนะครับ"
"ไม่จำเป็นต้องดูเลย" เขาตอบ
"ความสุขเป็นสิ่งที่ผมเลือกไว้ล่วงหน้า ผมจะชอบหรือไม่ชอบห้องผมไม่ขึ้นกับเครื่องเรือนหรือการตกแต่ง ขึ้นกับวิธีที่ผมเห็นมันจากด้านในผมมากกว่า
"ผมคิดไว้แล้วว่าผมชอบห้องผม มันเป็นความตั้งใจของผมทุกเช้าที่ลืมตาตื่น
"ผมเลือกได้ แต่ละวันผมจะนอนบนเตียงแล้วนับความลำบากจากการที่ส่วนต่างๆ ของร่างกายไม่ทำงาน หรือจะขอบคุณส่วนที่ยังทำงานได้ดีเป็นปกติ
"วันแต่ละวันคือของขวัญ ตราบเท่าที่ผมยังลืมตาได้ ผมจะคิดถึงวันใหม่ และความทรงจำในความสุขตลอดชีวิตที่ผ่านมา
"ความชราเหมือนบัญชีธนาคาร คุณฝากความสุขไว้
พอแก่ คุณก็ถอนสิ่งที่คุณฝากไว้ออกมา
"ดังนั้น คำแนะนำที่ผมจะให้คุณคือสะสมความทรงจำแห่งความสุขไว้มากๆ ในบัญชี
"ขอบคุณที่ช่วยเพิ่มในบัญชีที่ผมยังคงสะสมอยู่เรื่อยๆ"
... เรื่อง : ไม่ทราบผู้เขียน จาก http://www.funfou.com/anecdotes/vieux-sage.php
… แปล : วิภาดา กิตติโกวิท
No comments:
Post a Comment