ระฆังกับหมาวัด

ณ วัดแห่งหนึ่งในจังหวัดชัยภูมิ
เวลาตีระฆังทำวัตรเช้า-เย็น
หมาทุกตัวในวัดจะหอนเป็นจังหวะ ตามจังหวะระฆัง
พอหยุดตี มันก็จะหยุดหอนไปด้วย
แต่ถ้าตีเมื่อไหร่ ก็หอนอีก มันคุมตัวเองไม่ได้

เห็นแล้วก็อดขำและอดสมเพชไม่ได้
ที่มันกลายเป็นทาสของระฆังไป

แต่มานึกดูให้ดี ...
บ่อยครั้งเราก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน
เพียงแต่ว่าเราอาจไม่ได้มีปฏิกิริยากับเสียงระฆัง
แต่มีปฏิกิริยากับเสียงอย่างอื่นแทน

.
.
.

.
.
.
.

พอได้ยินคนต่อว่าเรา
เราก็ตอบโต้ หรือต่อว่ากลับไปทันที
หรือถึงแม้ไม่พูดตอบโต้
แต่ความรู้สึกขุ่นเคืองก็ผุดขึ้นมาทันที

ที่มา: ตื่นรู้ ที่ ภูหลง