Automatic Negative Thoughts

"ANTs ที่กัดกินใจเรา"

ตามปกติแล้ว คนเราจะ "คิดลบ" เพื่อความอยู่รอดของเราครับ เช่น สมัยก่อนที่เราเป็นมนุษย์ถ้ำ หากเราเห็นพุ่มไม้ไหว ๆ สมองของเราจะคิดลบก่อนเลยว่า ข้างหลังพุ่มไม้นั้น อาจเป็น "เสือ" ที่จะทำอันตรายเรา เราจะไม่ "คิดบวก" ว่า ข้างหลังพุ่มไม้นั้นเป็น "กระต่าย" เพื่อเราจะจับไปเลี้ยงดูเล่น

การคิดลบแบบนี้นี่เองค่ะ ที่ทำให้เผ่าพันธุ์มนุษย์ของเรา "อยู่รอด" มาจนถึงทุกวันนี้ แต่เนื่องจากปัจจุบัน เสือทั้งหลายได้ถูกจับไปไว้ในกรงเกือบหมดแล้ว โอกาสที่เราจะเจอเสือจริง ๆ น้อยมาก แต่ "สมอง" ของเราก็ยังติดกับการคิดลบแบบนี้อยู่ ทำให้เรามีความทุกข์

ซึ่งการคิดลบแบบนี้ทำให้เกิด "มด" ตัวที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตเรา ซึ่งมดตัวที่ว่านี้ คือ
"Automatic Negative Thoughts" : ANTs ซึ่งหมายถึงการเป็น "คนคิดลบโดยอัตโนมัติ"

Dr. Daniel G. Amen ซึ่งเป็นจิตแพทย์ชื่อดังของ USA. กล่าวว่า ในสมองของคนเรามี "มดอยู่ 9 สายพันธุ์" ที่ทำให้เราเกิดความทุกข์ เรามาลองดูว่า มีมดสายพันธุ์ไหนบ้าง ที่อยู่ในสมองของเรา

1. สายพันธุ์ "เสมอ" และ "ไม่เคย" (ANT 1 "Always" and "Never")
มดสายพันธุ์นี้มีมากที่สุด เช่น เคยไหมที่เราชอบคิดว่า
"เขาไม่เคยฟังฉันเลย"
"ฉันผิดพลาดเสมอ"
"เขาขึ้นเสียงกับฉันทุกครั้ง"
ซึ่งจริง ๆ แล้ว เหตุการณ์ไม่ได้เป็นแบบนี้ แต่สมองจะคิดแบบเหมารวม
โดยที่จริงแล้ว เขาก็ฟังเราบ้าง เราก็ทำถูกบ้างผิดบ้าง
หรือ บางทีเขาก็รับฟังเราไม่ได้ขึ้นเสียงกับเราทุกครั้ง เป็นต้น

2. สายพันธ์ "เมินสิ่งดี ดูสิ่งลบ" (ANT 2 "Focusing on the Negative")
มดสายพันธุ์นี้ ทำให้เรามองแต่เฉพาะด้านลบ เช่น "ล้างรถทีไร ฝนตกทุกที"
แต่จริง ๆ แล้ว เราล้างรถ 10 ครั้ง ฝนอาจจะตก 1 ครั้ง
แต่เรามัก Focus ไปที่ความคิดด้านลบ

3. สายพันธุ์"หมอดูซาดิสค์
(ANT 3 "Foutune Telling")
มดสายพันธุ์นี้ร้ายกาจมาก เป็นตัวกำหนดชะตาชีวิตเรา เช่น เราคิดว่า
"เดี๋ยวตอนที่เราขึ้นไปพูดบนเวที คนคงหัวเราะเยาะเราแน่"
ซึ่งการคิดแบบนี้ จะทำให้เรารู้สึกตื่นเต้นผิดปกติ มือสั่น ขาสั่น เสียงสั่น และลืมบท
ทำให้เวลาขึ้นไปพูด คนก็จะหัวเราะเยาะเราจริง ๆ

4. สายพันธุ์ "อ่านใจไปเรื่อยเปื่อย"
(ANT 4 "Mind Reading")
มดสายพันธุ์นี้ ชอบเดาใจ คิดไปเองในแง่ลบ เช่น
เห็นคนจับกลุ่มคุยกัน ก็คิดว่า "คนพวกนั้น กำลังนินทาเราแน่ ๆ เลย"
หรือ หัวหน้าพูดอะไรในภาพรวมในที่ประชุมก็คิดว่า "หัวหน้ากำลังหมายถึงเราแน่เลย"
ซึ่งเกือบทั้งหมดเป็นการ คิดไปเอง

5. สายพันธุ์ "รู้สึก...แต่ไม่นึกคิด" (ANT 5 "Thinking with Your Feelings")
มดพันธุ์นี้ ทำให้เราชอบมีความรู้สึกต่อสิ่งต่าง ๆ ในแง่ลบ เช่น
"ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นส่วนเกินของหน่วย"
"ฉันรู้สึกว่าใคร ๆ ก็ไม่รักฉัน"
ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นความรู้สึกของเราเอง ไม่ใช่ความรู้สึกที่คนอื่นมีต่อเรา

6. สายพันธุ์ "หมกมุ่นอยู่กับอดีต" (ANT 6 "Guilty of Beating)
มดสายพันธุ์นี้ทำให้เราชอบย้อนคิดถึงอดีต เช่น ติดคำพูดว่า
"ถ้าเพียงแต่ตอนนั้น เราไม่ตัดสินใจผิด ชีวิตเราคงไม่เป็นแบบนี้" หรือ
"ไม่น่าเลย ฉันไม่น่าพูดกับพ่อแม่อย่างนั้นไปเลย"
ซึ่งจริง ๆ แล้ว ไม่ควรเอาอดีตเป็น "ห้องขัง" ชีวิตเรา
แต่ควรใช้อดีตเป็น"ห้องเรียน" ที่เราจะไม่ทำแบบนั้นอีก

7. สายพันธุ์ "ตราหน้า แล้วด่าให้ยับ" (ANT 7 "Labeling")
มดพวกนี้ ชอบตราหน้าคนอื่น เช่น
"ไอ้พวกรากหญ้าคิดไม่เป็น
"ไอ้พวกคนจีนเสียงดัง"
"ไอ้พวกเด็กเจนวายหัวดื้อ
ซึ่งแท้จริงแล้ว มีคนรากหญ้ามากมายที่หัวดีกว่าคนจบปริญญาเอก
มีคนจีนมากมายที่มีกิริยาเรียบร้อย และมีเด็กเจนวายมากมายที่น่ารักและเคารพผู้ใหญ่

8. สายพันธู์ "เพราะฉันขัน ตะวันจึงขึ้น"
(ANT 8 "Personalization")
มดพันธุ์นี้มาจากนิทานเรื่องหนึ่ง ที่มีไก่ตัวหนึ่งลุกออกไปขันทุกเช้า
พอวันหนึ่ง ไก่ป่วยหนักมาก ลูก ๆ ก็บอกว่า พ่อวันนี้ไม่ต้องไปขันหรอก
แต่พ่อบอกว่าไม่ได้หรอก
"เพราะพ่อขัน ตะวันจึงขึ้น ถ้าพ่อไม่ออกไปขัน ดวงอาทิตย์จะไม่ขึ้น แล้วโลกจะแย่แน่"
ซึ่งเป็นการเข้าใจผิด หลงตัวเอง คิดว่าตัวเอง คือคนสำคัญเกินเหตุ

9. สายพันธุ์ "คุณน่ะทำ"
(ANT 9 "Blame")
มดสายพันธุ์นี้น่ากลัวที่สุด เพราะจะทำให้เราคิดว่า ที่ชีวิตเราเป็นแบบทุกวันนี้ เพราะ
พ่อแม่ หัวหน้า เพื่อน สังคม ฯลฯ เป็นต้นเหตุ
มดสายพันธุ์นี้ทำให้เรา "โทษคนอื่น" โดยไม่ยอมหันมาดูตัวเอง
ซึ่งการคิดแบบนี้ เป็นการคิดแบบ "เหยื่อ" คือ
คิดว่าตัวเองเป็นเหยื่อของการกระทำของคนอื่น ซึ่งทำให้ชีวิตหมดพลัง และไร้คุณค่า
อีกทั้งจะไม่ยอมปรับปรุงตัวเอง


ที่มา https://www.facebook.com/parents.school/photos/np.100416503.1516457360/775365479184128/

Look before you leap

Dealing with Poverty

"เด็กที่ไม่มีร่มกาง จึงจะมีความพยายามที่จะวิ่งฝ่าสายฝน"

บทความจีนเรื่องหนึ่ง ซึ่งสื่อถึงความพยามยาม ซื่อสัตย์อดทนของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่ย่อท้อต่อความยากจนที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ไม่โทษว่าเป็นความผิดของพ่อแม่ที่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ ให้
ในทางกลับกัน เขากลับขอบคุณพ่อแม่ที่มอบ “ขา 1 คู่” ที่แข็งแรง เพราะเกิดในชนบทห่างไกลความเจริญ

ตอนที่พ่อเขานั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยื่นมืออันสั่นเทา ส่งเงิน 4,533 หยวน ที่ไปหยิบยืมมากจากทุกสารทิศให้กับเขา เขาเข้าใจดีว่า หลังจ่ายค่าเล่าเรียนและค่าธรรมเนียมในภาคการศึกษานั้น เป็นเงิน 4,100 หยวนแล้ว เขาจะเหลือเงินเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวและจิปาถะเพียง 433 หยวน เขาก็รู้ซึ้งแก่ใจดีว่า พ่อของเขาได้พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว คงไม่สามารถให้เขามากไปกว่านี้ได้
"พ่อครับ พ่อไม่ต้องห่วงลูกชายของพ่อนะ ลูกยังมี 2 แขนและ 2 ขาดีอยู่"
เขายิ้มสู้กับความขมขื่น และยิ้มปลอบใจพ่อ หันตัวออกและเดินไปตามทางภูเขาที่โค้งไปมา ขณะที่เขาหันตัวออกนั้น น้ำตาเขาก็ไหลออกมา
เขาสวมใส่รองเท้าพลาสติกกึ่งใหม่เดินตามทางบนเขาไกลถึง 120 ลี้

เมื่อถึงมหาวิทยาลัย หลังจากชำระค่าเล่าเรียนแล้ว เขาเหลือเงินในมือเพียง 365 หยวน เวลา 5 เดือนกับเงิน 300 กว่าหยวน จะอยู่ได้อย่างไร
หันมองไปดูนักศึกษาอื่นรอบข้าง ที่มีเครื่อง MP3 คล้องคอ สวมใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนม เดินไปมา และยิ้มทักทายกันอย่างรวดเร็ว
พูดถึงอาหาร เขาจะกินเพียงแค่ 2 มื้อ และแต่ละมื้อต้องไม่ให้เกิน 2 หยวน นี่คือสิ่งที่เขาตั้งจะทำเพื่อให้มีรายจ่ายน้อยที่สุด มิฉะนั้นแล้ว เขาจะไม่สามารถอยู่รอดจนถึงวันสุดท้ายของภาคการศึกษานี้ได้
คิดไปคิดมา ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจอย่างห้าวหาญ ซื้อโทรศัพท์มือถือมือสองมา 1 เครื่องด้วยเงิน 150 หยวน

ในวันต่อมา บอร์ดที่โฟสข้อความต่าง ๆ ของมหาวิทยาลัยนั้น ทุกๆกระดานจะมีแผ่นกระดาษใบเล็ก ๆ เขียนข้อความด้วยลายมือติดไว้ว่า “คุณต้องการให้ช่วยบริการอะไรไหม? หากคุณไม่ต้องการไปซื้ออาหารเอง ต้มน้ำดื่มเอง จ่ายค่าโทรศัพท์เอง ฯลฯ ขอให้ติดต่อข้าพเจ้าที่เบอร์..... คุณจะได้รับการบริการในเวลาอันรวดเร็วที่สุด ค่าบริการภายในมหา’ลัยครั้งละ 1 หยวน นอกมหา’ลัยภายในรัศมีไม่เกิน 1กิโลเมตรคิดค่าบริการครั้งละ 2 หยวน”

เมื่อได้ติดแผ่นโฆษณาลงบนกระดานต่าง ๆ แล้ว เบอร์โทรของเขา กลายเป็นหมายเลขที่ “hot” ที่สุดขึ้นมาทันที เริ่มด้วยรุ่นพี่ปี 4 คณะศิลปกรรมศาสตร์เป็นคนแรกที่โทรเข้ามาบอกว่า “ฉันเป็นคนขี้เกียจ ตอนเช้าไม่อยากตื่นมาซื้ออาหาร เรื่องนี้ก็รบกวนคุณแล้วกัน”
 “ได้เลยครับ! ทุกวันเวลา 7 โมงเช้า ฉันจะไปส่งอาหารถึงห้อง(หอพัก)คุณ” พูดจบเขาก็ลงบันทึกรายการแรกของธุรกิจอย่างตื่นเต้น ก็มีเพื่อนนิสิตอีกคนส่งข้อความมาว่า “ไม่ทราบว่าจะไปซื้อรองเท้าแตะให้คู่หนึ่งได้ไหม? ส่งมาที่ห้องหมายเลข 504 รองเท้าเบอร์ 41เอาที่กันกลิ่นอับได้ด้วยนะ”

เขาเป็นเด็กฉลาด เข้ามาเรียนได้ไม่นาน ก็พบปรากฎการณ์ที่น่าสนใจ นั่นคือในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ โดยเฉพาะนิสิตปี3และปี4 ใช้ห้องพักเป็น”ที่ซุกอาศัย” เขาให้นิยาม”ที่ซุกเอาศัย” ว่า คือกลุ่มเด็กที่มีฐานะทางครอบครัวดีหน่อย จะซุกอยู่แต่ในห้องพักทั้งวันทั้งคืน ไม่ว่าจะอ่านหนังสือ เล่นเกมคอมพิวเตอร์ แม้กระทั่งอาหารการกินก็ไม่ยอมออกลงไปซื้อที่ด้านล่าง
ในขณะที่เขาเติบโตมาจากบนดอย ผ่านการเดินบนทางภูเขาที่ขรุขระและลาดชัน ทำให้เขามีขาที่เดินได้รวดเร็ว การขึ้นบันไดไปชั้น 5 ชั้น 6 นั้น สำหรับเขา แค่กระพริบตาก็ถึงแล้ว

ในบ่ายวันเดียวกัน มีนิสิตคนหนึ่งโทรมา ขอให้เขาไปซื้ออาหารจานด่วนนอกสถาบัน ซึ่งขายในราคามาตรฐานที่ 15 หยวนต่อจาน พอวางสายปั๊บ เขาก็งบึ่งไปอย่างรวดเร็วปานลมหมุน รวมเวลาที่ไปและกลับมาส่งถึงมือคนสั่ง ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาที
นี่ก็เร็วเกินไปหน่อยกระมัง! นิสิตคนนั้นรู้สึกทึ่ง และรีบส่งเงินให้ 20 หยวน เขาทอนเงินคืน 3 หยวน โดยให้เหตุผลว่า เขาบอกแล้วว่า ค่าบริการนอกสถาบันคิด 2 หยวน

การทำธุรกิจ
จากการบริการที่มีประสิทธิภาพ และความน่าเชื่อถือที่ได้รับความไว้วางใจ ทำให้ทุกห้องทุกหอ เมื่อมีสิ่งของที่จะซื้อ จะนึกถึงเขาขึ้นมา การมีธุกิจที่ร้อนฉ่าได้ขนาดนี้ ต้องถือว่าเกินความคาดหมายของเขาไปอย่างมาก มีบางครั้งที่เวลาพักจากชั่วโมงเรียน เมื่อเปิดดูข้อความในมือถือ จะพบกับรายการหลากหลายเกือบทุกชนิด ที่จะไหว้วานให้เขาไปทำให้

ในบ่ายวันหนึ่ง ฝนตกลงมาอย่างหนัก มีเสียงส่งข้อความทางโทรศัพท์ดังเข้ามา เป็นข้อความจากนิสิตหญิงคนหนึ่งแจ้งความจำนงว่า ต้องการร่ม 1 คัน ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี พอเขาได้รับข้อความ เขาก็รีบวิ่งลุยฝนออกไป เนื้อตัวที่เปียกมะร่อกมะแร่ก เอาร่มไปส่งให้กับนิสิตสาว ทำเอาเธอประทับใจอย่างสุดซึ้ง ถึงกับโอบกอดเขาไว้ นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้รับการโอบกอดจากสาว เขาได้แต่กล่าวคำขอบคุณ ๆ และไม่สามารถหยุดการไหลของน้ำตาได้ ….

พร้อมกับการเป็นที่รู้จักของเพื่อนๆ มากขึ้น ธุรกิจของเขาก็ยิ่งโตวันโตคืน
เวลาผ่านไปไวเหมือนพริบตา จากการที่เขาวิ่งส่งงานบริการ ภาคการศึกษาที่หนึ่งก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว เขาได้กลับบ้าน ไปในช่วงฤดูหนาว

ที่บ้าน พ่อเฒ่ายังคงวิตกกังวลเรื่อง ค่าใช้จ่าย
ในการศึกษา ถัดไปของเขาอยู่ เขาเอาเงิน 1,000 หยวน ออกมา ยัดเยียดใส่มือพ่อ และพูดว่า “พ่อครับ ถึงแม้ว่า พ่อจะไม่ได้ให้บ้านที่มีฐานะกับผม แต่พ่อได้ให้ขา คู่ที่สามารถวิ่งได้ดีมาก ด้วยสองขาที่ พ่อให้มานี้ ผมสามารถ ‘วิ่ง'
 จนจบมหาวิทยาลัยและจะมีชื่อเสียงได้ครับ”

ปีการศึกษาต่อมา เขา ไม่ได้ทำงานคนเดียวอีกต่อไป เขารับเพื่อนร่วมงานที่มาจากครอบครัวที่มีฐานะไม่ค่อยดี มาช่วยให้บริการทั้งในมหาวิทยาลัยและนอกมหาวิทยาลัย การให้บริการที่ขยายวงออกไปทำให้ค่อย ๆ
วิ่งไป วิ่งไป วิ่งไปไม่หยุดยั้ง เขากำลังวิ่งไปสู่ทางสำเร็จ

เขาให้นิยาม “กระปุกทอง” ของเขาไว้ที่ 5 แสนหยวน
ซึ่งชื่อจริงของเขาคือ นายเจียหนัน แซ่เฮอ จากตำบลเนินเขาห่างไกลชื่อ Daxinanling ตรงเข้า สู่วิทยาลัยครูประจำจังหวัด
ปัจจุบัน นอกจากเป็นนิสิตปี 3 แล้ว ยังเป็นตัวแทนจำหน่ายในมหาวิทยาลัย แต่เขาก็ยังเป็นชายหนุ่มคนเดิม ที่เรียบง่าย ทำงานหนัก อย่างการรับต้มน้ำ 1 กา และนำส่งให้ลูกค้าในเวลาอันรวดเร็วปานลม เพื่อให้ได้ เงินค่าจ้าง 1 หยวนเช่นเดิม

หากเป็นคุณ คุณจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร? จะเป็นเหมือนตัวเอกในเรื่อง หรือจะโทษความยากจนว่าเป็นความผิดของพ่อแม่ผู้ปกครองกับสังคมไหมนะ?

PositiveThinking - DTAC

☆☆ เกมคิดดี ☆☆

บรรยายโดย หนุ่มเมืองจันท์

“ธนา เธียรอัจฉริยะ” เคยพูดเรื่อง “เกมคิดดี” ในงาน Ignite Thailand

“คิดดี-คิดบวก”

“ธนา” เชื่อว่าฝึกได้

“ธนา” เริ่มต้นเล่าถึงทีมขายเคลื่อนที่ของ “ดีแทค” ซึ่งเป็นกลุ่มคนที่เงินเดือนน้อยที่สุดขององค์กร

แต่ทำงานหนักที่สุด

แต่ปรากฏว่าน้องกลุ่มนี้เป็นคนที่มีพลังมาก ไม่เคยบ่น และเมื่อว่างจากการทำงานก็มีจิตสาธารณะไปช่วยชุมชนกวาดลานวัด

“ธนา” สงสัยมานาน ว่าทำไมคนกลุ่มนี้จึงมี “ทัศนคติ” ที่ดี

จนเมื่อเขาได้คลุกคลีกับน้องๆ กลุ่มนี้

“ธนา” จึงได้รู้จัก “เกมคิดดี”

เกมนี้น้องๆ จะเล่นกันเป็นประจำตอนพัก มีกติกาคือให้ทุกคนคิดถึงทุกอย่างในแง่ดี

หัวหน้าจะตั้งคำถาม

“แดดออกดีอย่างไร”

น้องคนหนึ่งยกมือ …ดีเพราะชาวบ้านจะมาที่ตลาด ทุกคนมารวมตัวกันที่เดียว ไม่ต้องไปขายไกลๆ

“ฝนตกดีอย่างไร”

“ดี” อีกคนหนึ่งตอบ

“ฝนตก คนออกจากบ้านไม่ได้ เราจะมีโอกาสคุยกับลูกค้านานขึ้น”

“หมาเห่าดีอย่างไร”

คราวนี้เริ่มยาก ทุกคนหันไปมองหน้ากัน แล้วคนหนึ่งก็คิดได้

“เราจะไม่เจ็บคอตะโกนเรียก เพราะเจ้าของบ้านจะเดินออกมาเอง”

โหย…ใช้ได้

หา “มุมบวก” เก่งจริงๆ

“ธนา” เชื่อว่า “ทัศนคติ” เป็นเรื่องสำคัญของชีวิต

หลักคิดของเขาก็คือ ถ้าเราไม่ชอบอะไรก็ตาม ให้พยายามเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เราไม่ชอบให้ได้

แต่ถ้ายังเปลี่ยนไม่ได้

“เราต้องเปลี่ยนทัศนคติต่อสิ่งนั้น”

“ธนา” นั้น เชื่อว่าการมองโลกในแง่ดีนั้นเป็นทั้ง “พรสวรรค์” และ “พรแสวง”

ใครที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิด ก็ถือว่าเป็นคนโชคดี

แต่ถ้าใครไม่มีเรดาร์แบบนี้ติดตัวมา เขาก็เชื่อว่าสามารถฝึกฝนได้

แล้ว “ธนา” ก็เริ่มต้นเล่น “เกมคิดดี” บนรถกับลูกสาวทั้ง 2 คน

คนหนึ่ง อายุ 7 ขวบ อีกคนหนึ่งอายุ 5 ขวบครึ่ง

เขาบอกลูกๆ ว่าลองคิดทุกอย่างในแง่บวก

หา “ข้อดี” ของทุกเรื่องราวในชีวิตให้เจอ

ถามว่าอยู่ที่บ้านดีอย่างไร

“มีของเล่นเยอะ”

อยู่ที่โรงเรียนดีอย่างไร

“ได้เจอเพื่อน”

“แล้วรถติดดีอย่างไร”

คราวนี้ลูกสาวทั้ง 2 คนเริ่มโยเย เพราะแต่ละคนเบื่อสภาพรถติดมาก จะบ่นตลอดเวลา

“ไม่เห็นมีอะไรดีเลย” ลูกคนโตเริ่มโวย

“ไม่ได้ ก็บอกแล้วไงว่าเราเล่นเกมคิดดี” คุณพ่อไม่ยอม

ลูกสาวคนเล็กนั่งคิดอยู่แวบหนึ่งแล้วก็ยกมือ

“พ่อ หนูคิดออกแล้ว รถติดมีข้อดี เพราะพ่อจะได้หันหน้ามาคุยกับหนู”

น่ารักมาก…

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่รถติด ลูกสาวทั้ง 2 คน จะตะโกนลั่นรถ

“รถติดแล้ว คุณพ่อหันมาคุยหน่อย”

ลูกสาวของ “ธนา” ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนมาแตร์เดอีฯ แถวสีลม

ส่วน “ธนา” ทำงานที่ดีแทค จามจุรี สแควร์

ตอนที่รู้ว่าลูกสอบติดที่ “มาแตร์” ด้านหนึ่งก็ดีใจ แต่ด้านหนึ่งก็ทุกข์ใจ เพราะต้องไปส่งลูกสาวทุกเช้า

จากเดิมที่ตื่น 7 โมง ก็ต้องตื่นตอนตี 5 ครึ่ง เพื่อไปส่งลูกให้ทันเข้าเรียน 7 โมง

สัปดาห์แรก “ธนา” ทุกข์หนัก และคิดในแง่ลบว่าชีวิตของเขาต้องเป็นอย่างนี้อีก 12 ปี เชียวหรือ

แต่เมื่อตั้งหลักได้ เขาก็เริ่ม “เกมคิดดี”

เขาใช้เวลาช่วงก่อนเข้าทำงาน ไปวิ่งที่สวนลุมพินี

เช้าวันหนึ่ง มีผู้ชายคนหนึ่งมาทักทายเขา

“ประเสริฐ” เป็นนักวิ่งระดับแข่งมาราธอนมาแล้ว

เขาวิ่งทุกเช้า วันละ 40 นาที ระยะทาง 10 กิโลเมตร

“ตอนแรกผมวิ่งแค่ 300 เมตร ก็จะเป็นลม แต่ตอนนี้วิ่งทุกเช้ามา 4 ปีแล้ว”

“ธนา” เริ่มเอะใจ จึงถามถึงเหตุผลที่ “ประเสริฐ” หันมาวิ่ง

“ลูกสาวผมเรียนที่มาแตร์” เขาตอบ

“ลูกพี่อยู่ ป.4 ใช่ไหม” ธนาถาม

“ใช่” ประเสริฐทำหน้างงๆ “คุณธนารู้ได้ไง”

“ธนา” ไม่ได้เล่าต่อ

แต่เขาจบเรื่องเล่าบนเวทีด้วยการทำนายอนาคตตัวเอง

“ผมรู้แล้วว่าอีก 4 ปี ผมจะเป็นนักวิ่งมาราธอนแน่นอน”

●●●●●●
ขอบคุณ:
http://www.youtube.com/watch?v=RKefKOD_Bxc,
http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1302239032

Powdering

Inheritance

**เด็กจะดีเพียงใดนั้น รู้ๆกันอยู่ที่ใคร
ที่จะคอยดูแลเขา ขอให้เราอย่าละเลย ช่วยกัน
ทำตัวให้เด็กรู้ ให้เด็กเห็น ให้เด็กตาม ย้ำในสิ่งที่ดี
เต๋อ เรวัติ พุทธินันท์ - “บทเพลงเพื่อเด็ก”