เห็นกงจักรเป็นดอกบัว

มิตตวินทุกะชาดก

เรื่องก็มี ลูกเศรษฐี พราราณสีอยู่
นิสัยดู ชั่งชั่วช้า อย่าสงสัย
คอยแต่สร้าง เรื่องลุกลาม ความบรรลัย
ชื่อเขาไซร้ มิตวินทุกะ ปะแล้วซวย
ไม่เคยเชื่อ คำพ่อแม่ ที่แก่เฒ่า
ไม่เคยเอา ใจดูแล พ่อแม่หนา
ไม่เคยช่วย ด้วยพ่อแม่ หาข้าวปลา
ทั้งชั่วช้า จ้องทรพี ไม่ดีเลย
พ่อตายไป เหลือแต่แม่ ที่แก่เฒ่า
คอยอยู่เฝ้า กองสมบัติ พัสสถาน
แม่คอยสอน ให้เล่าเรียน เพียรทำงาน
กลับรำคาญ ด่าว่าแม่ แก่เลอะเลือน
มาวันหนึ่ง วินทุกะ จะค้าขาย
เมื่อตอนสาย เรือใบค้า จะมาถึง
แม่ร้องห้าม ลูกอย่าไป ใจคำนึง
กลัวลูกถึง ชะตาฆาต ขาดกลางเล
วินทุกะ ตะโกนว่า ข้าไม่สน
หลบให้พ้น ข้าจะไป ตามใจฉัน
แม่จึงรีบ ยืนบังทาง ขวางลูกพลัน
วินทุกะนั้น พลันโดดถีบ รีบลงเรือ
เรือแล่นไป ได้หกวัน พลันสะดุด
ลอยไปหยุด กลางสมุทรกว้าง ห่างวิถี
กัปตันเรือ ก็จนใจ ไร้วิธี
สงสัยมี กาลกิณีไซร้ ในเรือเรา
จึงเอาติ้ว ไม้ใช้นับ จับสลาก
อันหนึ่งบาก ไว้ให้เห็น เป็นเครื่องหมาย
เรียงหน้าเข้า มาหยิบจับ ทีละราย
ผลสุดท้าย วินทุกะ ปะไม้ซวย
แม้จับใหม่ ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม
ไม่พ้นความ ซวยอยู่ตน พ้นไปไหน
ทุกคนพา กันโล่งอก ตกลงใจ
จับมันไป ใส่แพลอย ค่อยออกเรือ
แพลำน้อย ลอยไปไหน ไม่รู้ทิศ
ลอยไปติด เขตเกาะร้าง ทางของผี
ผีก็หลอก ลวงให้หลง กามราคี
ปราสาทศรี เนรมิตไว้ ให้ลวงตา
เสพกามอยู่ มิรู้คลาย จนกายผอม
แต่ก็ยอม เพราะใจนั้น มันสุขสันต์
เห็นเกาะใกล้ อยากรู้ไหน ดีกว่ากัน
เกาะแห่งนั้น ปราสาทเงิน เชิญลิ้มลอง
แล้วลงแพ แถถ่อล่อง ท่องเกาะเที่ยว
ถูกใจเชียว วิมานเงิน เนินสวรรค์
เปรตอีกตน ดลจิตใจ ไว้เร็วพลัน
ให้เห็นมัน เป็นหญิงงาม เหมือนตามเคย
อยู่เสพกาม ได้สักพัก ชักจะเบื่อ
ด้วยใจเชื่อ ว่าอีกเกาะ เหมาะเหมือนฝัน
กระโดดลง ถ่อแพไป ไม่ถึงวัน
ถึงเกาะนั้น ปราสาททอง ผ่องโสภี
ด้วยว่ามี เปรตอีกตน ก็ดลจิต
เนรมิต ร่างสาวงาม ตามวิสัย
หลอกลวงล่อ ขอเสพกาม เอาตามใจ
วินทุกะไซร้ เกือบแดดิ้น สิ้นชีวี
แต่ด้วยความ ที่มักมาก ยากจะหยุด
จึงรีบรุด ไปอีกเกาะ เหมือนเหาะเหิน
ปราสาทแก้ว แววเรืองรอง จ้องเชื้อเชิญ
อยู่กันเพลิน กับนางเปรตเหตุ เพราะกรรม
เอาแล้วไง อยู่อยู่ไป ชักเบื่ออีก
จึงรีบปลีก ตัวลงแพ แถอีกหน
ด้วยเพราะเหตุ กรรมของตัว ชั่วของตน
กรรมบันดล จนพบเกาะ เหมาะกับตัว
กรรมที่ตบ ตีมารดา พาให้เห็น
เกาะนั้นเป็น ดังสวรรค์ ที่สรรหา
ความอัปรีย์ ทรพี ที่นำพา
หลงเข้ามา อุสุทะ นรกเลว
เปรตตนหนึ่ง ซึ่งต้องโทษ โลดแล่นอยู่
น่าอดสู มีกงจักร ปักบนหัว
จักรหมุนติ้ว เผ่นแล่นลิ่ว ร้องระรัว
เพราะกรรมชั่ว ที่ติดตัว ทรพี
วินทุกะ นั้นหลงผิด ถึงขีดสุด
เห็นมงกุฎ ดอกบัวแก้ว แววสดใส
ก็ถึงคราว กรรมบังตัว ชั่วบังใจ
ร้องอยากได้ มงกุฎตัว บัวงดงาม
เปรตร้องบอก ไม่ใช่บัวแต่ เป็นจักร
หมุนวนปัก กลางหัวข้า น่าสงสาร
นานหลายกัป ที่ทนทุกข์ ทรมาน
เจ้าสันดาน พาลมองเห็น เป็นดอกบัว
วินทุกะ ไม่ยอมฟัง ดังเขาบอก
อย่ามาหลอก ฉันดีกว่า ไอ้หน้าผี
เอามงกุฎ ชุดดอกบัว มาดี ดี
อย่าให้มี ซึ่งโมโห โกรธากัน
เอ้าก็ได้ จงเอาไป ดังใจเจ้า
มาคว้าเอา ไปเองเถิด จะเกิดผล
ไม่สามารถ เอาออกได้ ด้วยมือตน
จนกว่าคน มีมาเปลี่ยน หมุนเวียนกรรม
วินทุกะ รีบคว้าเอา บัวกงจักร
ด้วยทึกทัก ว่าเป็นบัว มัวสุขสม
จักรปั่นหัว รู้สึกตัว ทุกข์ระทม
ร้องระงม ชดใช้กรรม ที่ทำมา
................................
นี่แหละหนา ที่เขาว่า อันกงจักร
คนชั่วมัก แค่มองเห็น เป็นของสวย
เป็นดอกบัว ที่สุกงอม หอมระรวย
หายงง งวย จึงเห็นจักร ปักหัวตน

พระดิน สมาหิโต

ที่มา http://www.dhammathai.org/kaveedhamma/dbview.php?No=365