#บทเรียนจากต้นไผ่
.
วันหนึ่งฉันตัดสินใจจะหยุดชีวิตการทำงานอันวุ่นวาย หยุดความสัมพันธ์กับผู้คนที่ยุ่งเหยิง เดินทางกลับบ้านต่างจังหวัด ได้เจอกับพ่อผู้ชรา ฉันถามพ่อว่า
.
"พ่อครับ ทำไมการใช้ชัวิตให้ดีมันยากนักครับ”
"ลูกจงมองไปรอบๆ มองเห็นเฟิร์นและต้นไผ่ไหม" พ่อถาม
"เห็นครับ" ฉันตอบ
.
"เมื่อเริ่มต้นสร้างเฟิร์นและเพาะเมล็ดต้นไผ่ พ่อตั้งใจอย่างดีที่สุด พ่อให้แสงสว่าง พ่อรดน้ำ เฟิร์นเติบโตอย่างรวดเร็วปกคลุมพื้นดิน เขียวสะพรั่งเต็มไปหมด ขณะที่ยังไม่มีอะไรงอกออกมาจากเมล็ดไผ่ แต่พ่อยังไม่หยุดเลี้ยงดูต้นไผ่ ปีที่สอง เฟิร์นเติบโตขึ้นอย่างมีชีวิตชีวาและมากมายเต็มไปหมด และอีกครั้ง ที่ยังไม่มีอะไรงอกออกมาจากเมล็ดต้นไผ่ ปีที่สาม ก็ยังไม่มีอะไรงอกออกมาจากเมล็ดต้นไผ่ แต่พ่อก็ยังไม่หยุดรดน้ำดูแลต้นไผ่"
.
"ในปีที่ห้า เริ่มมีต้นอ่อนงอกออกมาพ้นผืนดิน เมื่อเปรียบเทียบกับเฟิร์น ต้นไผ่อ่อนนั้นมันช่างดูจ้อยร่อยและไม่มีความหมายอะไรเลย แต่อีกหกเดือนต่อมา ต้นไผ่เติบโตขึ้นสูงกว่า 100 ฟุต
.
ต้นไผ่ใช้เวลากว่าห้าปีในการสร้างรากที่แข็งแรง และ รากที่สมบูรณ์แบบจะเป็นสิ่งที่ช่วยให้ต้นไผ่ดำรงชีวิตอยู่ได้ พ่อย่อมไม่ปล่อยให้สิ่งที่พ่อสร้างขึ้นมา ต้องพบกับสิ่งท้าทายที่ยากเกินจะรับมือได้"
.
พ่อถามฉัน "ลูกรู้ไหม ทุกครั้งที่ลูกเจออุปสรรค ลูกก็จะมีรากที่แข็งแรงงอกเพิ่มขึ้น และ เช่นกัน พ่อไม่เคยหมดหวังในต้นไผ่ฉันใด พ่อก็ไม่เคยหมดหวังในตัวลูกฉันนั้น"
.
"จงอย่าเปรียบเทียบตัวเองกับผู้อื่น ต้นไผ่ย่อมมีเป้าหมายในการเติบโต และ ดำรงชีวิตอยู่ไม่เหมือนกับเฟิร์น แต่ทั้งต้นไผ่และเฟิร์นก็ล้วนแต่ทำให้ป่าสวยงาม โอกาสของลูกจะมาถึง ชีวิตของลูกจะต้องดีขึ้น"
.
"ดีขึ้นแค่ไหนครับ" ฉันถาม
"ต้นไผ่สูงได้แค่ไหนหล่ะ" พ่อถามกลับ
"สูงเท่าที่ต้นไผ่จะสูงได้" ฉันตอบ
"ถูกต้องแล้วลูกรัก จงทำให้พ่อภูมิใจด้วยการที่ลูกมีชีวิตอยู่ด้วยความสามารถสูงสุดเท่าที่ลูกมี"
ที่มา: ป้าหมอสุธีรา
No comments:
Post a Comment