ark children for commitment before activities

ตกลงกับเขาก่อนกิจกรรมใดๆ ว่าเรามีกฎเกณฑ์กันอย่างไรบ้าง เช่น

ถ้าออกไปเล่นกับเพื่อนๆนอกบ้าน ลูกจะไม่เกเร ทำให้คนอื่นหกล้ม บาดเจ็บ
ถ้าเกเร ก็เข้าบ้าน ออกไปเล่นนอกบ้านไม่ได้

ถ้าออกไปเที่ยว จะไม่งอแงซื้อของเล่น หรือขนม
ถ้างอแงซื้อของเล่น หรือขนม คราวหลังไม่พามาเที่ยวอีก

ถ้าจะเล่นด้วยกันกับเพื่อน เราจะไม่แย่งของกัน

เราลืมย้ำ บ้างบางครั้ง, เด็กก็ลืมกฎเกณฑ์ ในบางครั้งเหมือนกัน
ดังนั้นไม่อยากให้เด็กทำพฤติกรรมที่เราไม่คาดหวัง
ผู้ใหญ่ต้องไม่ลืมที่จะ ย้ำเตือนเด็กก่อนกิจกรรมทุกครั้ง

When He crys

- บอกเขาว่า เราฟังไม่รู้เรื่อง ว่าเขาต้องการอะไร ถ้าเขาร้องไห้ และพูด

- อ่านความต้องการของเด็กให้ออก พูดออกมาว่าลูกต้องการ...ใช่มั้ย
การแสดงออกว่าเราเข้าใจความรู้สึกของเขา มีโอกาส จะให้เขาหยุดงอแงมากขึ้น
*remark ได้ผลดีมาก
(ที่มา วิธีพูดกับลูก Bee media)


ร้องเพราะต้องการสิ่งของ
====================
+ ไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กงอแงเมื่อต้องการสิ่งของใดๆ

- บอกเขาว่า ลูกจะไม่ได้สิ่งของนั้น ตราบใดที่ยังร้องไห้งอแงอยู่
ถ้าเขาเงียบ และขอผู้ใหญ่ดีๆ เขามีโอกาสจะได้สิ่งของนั้น

*เมื่อเขาเงียบ และเราให้ของแล้ว เน้นย้ำ + สรุปให้เขาฟังด้วยว่า
"เราฟังไม่รู้เรื่อง ว่าเขาต้องการอะไร ถ้าเขาร้องไห้ และพูด
ลูกจะไม่ได้สิ่งของนั้น ตราบใดที่ยังร้องไห้งอแงอยู่
ถ้าเขาเงียบ และขอผู้ใหญ่ดีๆ ลูกมีโอกาสจะได้สิ่งของนั้นมากกว่า
และเราสามารถตามใจเขาได้เฉพาะบางครั้งเท่านั้น
บางครั้งที่ไม่ได้ ก็ไม่งอแงนะ"
(ภายหลังเมื่อลูกงอแงต้องการสิ่งของอีก ก็ช่วยแกทบทวนความจำ
แกจะรับรู้ และงอแงน้อยลง)


ร้องเพราะไม่ต้องการจะกินข้าว, อาบน้ำ, แปรงฟัน...
=========================================
- บอกทางเลือกแก่เด็ก เช่น

"หนูเลือกได้ 2 อย่างว่า
1) จะร้องไห้ -> โดนลงโทษ -> ค่อยกินข้าว
หรือ 2) กินข้าวเลย -> กินเสร็จแล้วก็ไปเล่น โดยไม่ต้องโดนลงโทษ
เอาแบบไหนดี
กินข้าวเลย แบบไม่ต้องโดนลงโทษ แล้วไปเล่นด้วยกันดีกว่า"

หรือ

"หนูเลือกได้ 2 อย่างว่า
1) ร้องงอแง -> ยุงกัด -> อาบน้ำแป็บเดียวก็เสร็จ
หรือ 2) อาบน้ำแป็บเดียวก็เสร็จ -> อ่านนิทาน,กินขนม,ไปเล่น โดยไม่ต้องโดนยุงกัด
อาบน้ำ แบบไม่ต้องงอแง แล้วไปเล่นดีกว่าเนอะ"

หรือ

"หนูเลือกได้ 2 อย่างว่า
1) ไม่แปรงฟัน -> แมงกินฟันก็มากินฟัน -> ปวดฟันมาก เหมือนในนิทานลูกหมีปวดฟัน
กับ 2) ให้คุณแม่ช่วยแปรงเอาแมงกินฟันออกไป + คุณแม่แปรงเบาๆ และไม่เจ็บ -> แล้วก็ไม่ต้องปวดฟัน
..."

** ระลึกอยู่เสมอว่าเด็ก อาจยังไม่ได้ไตร่ตรองสิ่งที่กำลังทำ
ไม่ได้คิดไกล หรือคิดถึงผลของการกระทำ

- บอกข้อเสียถ้าไม่ทำตามที่บอก เช่น
ฟันจะผุ

sufficiency economy

ที่มา Fwd mail

ขอจงทรงพระเจริญ

Ten Wishs

๑. ขออย่าให้ข้าพเจ้าเป็นคนคิดจะได้ดีอะไรอย่างลอยๆ นั่งนอนคอยแต่โชควาสนา
โดยไม่ลงมือทำความดี หรือไม่เพียรพยายาม สร้างความเจริญก้าวหน้าให้แก่ตน
ถ้าข้าพเจ้าจะได้ดีอะไรก็ขอให้ได้เพราะทำได้ทำความดีอย่างสมเหตุผลเถิด

๒. ขออย่าให้ข้าพเจ้าเป็นคนลืมตนดูหมิ่นเหยียดหยามใคร ๆ
ซึ่งอาจด้อยกว่าในทางตำแหน่ง ฐานะการเงิน หรือในทางวิชาความรู้
ขอให้ข้าพเจ้ามีความเห็นอกเห็นใจคนอื่น ให้เกียรติแก่เขาตามความเหมาะสมในการติดต่อเกี่ยวข้องกันเถิด
อย่าแสดงอาการข่มขู่เยาะเย้ยใครๆ ด้วยประการใดๆเลย ก็ขอให้มีความอ่อนโยน นุ่มนวล สุภาพเรียบร้อยเถิด

๓. ถ้าใครพลาดพลั้งลงในการครองชีวิตหรือต้องประสบความทุกข์ ความเดือดร้อนเพราะเหตุใดๆก็ตาม
ขออย่าให้ข้าพเจ้าเหยียบย่ำซ้ำเติมคนเหล่านั้น
แต่จงมีความกรุณาหาทางช่วยเขาลุกขึ้น ช่วยผ่อนคลายความทุกข์ร้อนแก่เขาเท่าที่จะสามารถทำได้

๔. ใครก็ตามที่มีความรู้ความสามารถขึ้นมาเท่าเทียมหรือเกือบเท่าเทียมข้าพเจ้าก็ดี
มีความรู้ความสามารถหรือมีผลงานอันปรากฏดีเด่น สูงส่งอย่างน่านิยมยกย่องยิ่งกว่าข้าพเจ้า
ขออย่าให้ข้าพเจ้ารู้สึกริษยาหรือกังวลใจในความเจริญของผู้นั้นเลยแม้แต่น้อย
ขอให้ข้าพเจ้าพลอยยินดีในความดี ความรู้ความสามารถของบุคคลเหล่านั้นด้วยใจจริง
ช่วยส่งเสริมสนับสนุนและให้กำลังใจแก่คนเหล่านั้น อันเข้าลักษณะการมีมุทิตาจิตในพระพุทธศาสนา
ซึ่งตรงกันข้ามกับความริษยา ขออย่าให้เป็นอย่างบางคน ที่เกรงนักหนาว่าคนอื่นจะดีเท่าเทียมหรือดียิ่งกว่าตน
คอยหาทางพูดจาติเตียน ใส่ไคล้ให้คนทั้งหลายเห็นว่าผู้นั้นยังบกพร่องอย่างนั้นอย่างนี้
ขอให้ข้าพเจ้ามีน้ำใจสะอาด พูดส่งเสริมยกย่องผู้อื่นที่ควรยกย่องเถิด

๕. ขอให้ข้าพเจ้าเป็นผู้มีน้ำใจเข็มแข็งอดทน
อย่าเป็นคนขี้บ่น ในเมื่อมีความยากลำบากอะไรเกิดขึ้น
ขอให้มีกำลังใจต่อสู้กับความยากลำบากนั้นๆ โดยไม่ต้องอ้อนวอนให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์มาช่วย

ขออย่าเป็นคนอ่อนแอเหลียวหาที่พึ่ง เพราะไม่รู้จักทำตนให้เป็นที่พึ่งของตนเลย

ขออย่าให้ข้าพเจ้าเป็นคนชอบได้อภิสิทธิ์ คือ สิทธิเหนือคนอื่น
เช่น ไปตรวจที่โรงพยาบาล ก็ขอให้พอใจนั่งคอยตามลำดับ
อย่าวุ่นวายจะเข้าตรวจก่อน ทั้งที่ตนไปถึงทีหลัง

ในการสอบแข่งขันเพื่อคัดเลือกใด ๆ ขออย่าให้ข้าพเจ้าคิดหาวิธีลัดหรือวิธีทุจริตใดๆ
รวมทั้งขออย่าได้วิ่งเต้นเข้าหาคนนั้นคนนี้ เพื่อให้เขาช่วยให้ได้ผลดีกว่าคนอื่น ทั้งๆที่ข้าพเจ้าอาจมีคะแนนสู้คนอื่นไม่ได้เถิด

๖. ข้าพเจ้าทำงานที่ใด ขออย่าให้ข้าพเจ้าคิดเอาเปรียบหรือคิดเอาแต่ได้ในทางส่วนตัว
เช่น เถลไถลไม่ทำงาน รีบเลิกงานก่อนกำหนดเวลา
ขอจงมีความขยันหมั่นเพียร พอใจในการทำงานให้ได้ผลดี ด้วยความตั้งใจและเต็มใจ เพื่อประโยชน์ของตนเอง ฉะนั้นเถิด

อันเนื่องมาแต่ความไม่คิดเอาเปรียบในข้อนี้
ถ้าข้าพเจ้าบังเอิญก้ำเกินข้าวของ ของที่ทำงานไปในทางส่วนตัวได้บ้าง
เช่น กระดาษ ซอง หรือ เครื่องใช้ใด ๆ
ขอให้ข้าพเจ้าระลึกอยู่เสมอว่าเป็นหนี้อยู่
และพยายามใช้หนี้คืนด้วยการซื้อใช้ หรือทำงานให้มากกว่าที่กำหนด
เพื่อเป็นการชดเชยความก้ำเกินนั้น

ข้อนี้รวมทั้ง ขอให้ข้าพเจ้าอย่าเอาเปรียบชาติบ้านเมือง เช่น ในเรื่องการเสียภาษีอากร
ถ้ารู้ว่ายังเสียน้อยไปกว่าที่ควร หรือตามที่กฎหมายกำหนดไว้
ขอให้ข้าพเจ้ามีความตั้งใจที่จะชดใช้แก่ชาติบ้านเมืองอยู่เสมอ
เมื่อมีโอกาสตอบแทนเมื่อไร ขอให้รีบตอบแทนโดยทันที
เช่น ในรูปแห่งการบริจาคบำรุงโรงพยาบาล บำรุงการศึกษาหรือบริจาคเพื่อสาธารณะประโยชน์อื่น ๆ
แบบบริจาคให้มากกว่าที่รู้สึกว่ายังเป็นหนี้ชาติบ้านเมืองอยู่เสมอ

และในข้อนี้ขอให้ข้าพเจ้าปฏิบัติ แม้ต่อเอกชนใด ๆ
ขออย่าให้ข้าพเจ้าคิดเอาเปรียบหรือโกงใครเลยแม้แต่น้อย
แม้แต่จะซื้อของ ถ้าเขาถอนเงินเกินมา ก็ขอให้ข้าพเจ้ายินดีคืนให้เขากลับไปเถิด
อย่ายินดีว่ามีลาภ เพราะเขาทอนเงินเกินมาให้เลย

๗. ขออย่าให้ข้าพเจ้ามักใหญ่ใฝ่สูง อยากมีหน้ามีตา อยากมีอำนาจ อยากเป็นใหญ่เป็นโต
ขอให้ข้าพเจ้าใฝ่สงบ มีความเป็นอยู่อย่างง่ายๆ ไม่ต้องเดือดร้อนในเรื่องการแข่งดีกับใครๆ

ทั้งนี้เพราะข้าพเจ้าพอจะเดาได้ว่า
ความมักใหญ่ใฝ่สูง ความอยากมีหน้ามีตา ความอยากมีอำนาจ และอยากเป็นใหญ่เป็นโตนั้น
มันเผาให้เร่าร้อน ยิ่งต้องแข่งดีกับใครๆ
ด้วยก็ยิ่งทำให้เกิดความคิดริษยา คิดให้ร้ายคู่แข่งขัน

ถ้าอยู่อย่างใฝ่สงบมีความเป็นอยู่อย่างง่ายๆ ก็จะเย็นอกเย็นใจ
ไม่ต้องนอนก่ายหน้าผากถอนใจเพราะเกรงคู่แข่งจะชนะ
ไม่ต้องทอดถอนใจเพราะไม่สมหวัง

ขอให้ข้าพเจ้ามีความเข้าใจซาบซึ้งในพระพุทธภาษิตว่า
"ผู้ชนะย่อมก่อเวร ผู้แพ้ย่อมอยู่เป็นทุกข์ ละความชนะ/ความแพ้เสียได้ ย่อมอยู่เป็นสุข" ดังนี้เถิด

แต่ทั้งนี้มิได้หมายความว่า เมื่อใฝ่สงบแล้ว
ข้าพเจ้าจะต้องอยู่อย่างเกียจคร้านไม่สร้างความเจริญทั้งทางโลกและทางธรรม
ข้าพเจ้าทราบดีว่าพระพุทธศาสนามิได้สอนให้คนเกียจคร้านงอมืองอเท้า
แต่สอนให้มีความบากบั่นก้าวหน้าในทางที่ดีไม่ว่าทางโลกหรือทางธรรม
และความบากบั่นก้าวหน้าดังกล่าวนั้น ไม่จำเป็นต้องผูกพันอยู่กับความทะยานอยาก
หรือความมักใหญ่ใฝ่สูงใด ๆ คงทำงานไปตามหน้าที่ให้ดีที่สุด ผลดีก็จะเกิดตามมาเอง

๘. ขอให้ข้าพเจ้าหมั่นปลูกฝั่งความรู้สึกมีเมตตาปรารถนาดีต่อผู้อื่น และมีกรุณาคิดจะช่วยให้ผู้อื่นพ้นทุกข์
ซึ่งพระพุทธเจ้าแนะนำให้ปูพื้นจิตใจด้วยเมตตากรุณาดังกล่าวนี้อยู่เสมอ
จนกระทั่งไม่รู้สึกว่ามีใครเป็นศัตรู ที่จะต้องคิดกำจัดตัดรอนเข้าให้ถึงความพินาศ

ใครไม่ดี ใครทำชั่วทำผิด
ขอให้เขาคิดได้กลับตัวได้เสียเถิด อย่าทำผิดทำชั่วอีกเลย
ถ้ายังขืนทำต่อไปก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เขาจะต้องรับผลแห่งกรรมชั่วของเขาเอง
เราไม่ต้องคิดแช่งชักให้เขาพินาศ เขาก็จะต้องถึงความพินาศของเขาอยู่แล้ว
จะต้องแช่งให้ใจเราเดือดร้อนทำไม

ขอให้ความเมตตาคิดจะให้เป็นสุข และกรุณาคิดจะช่วยให้พ้นทุกข์
ซึ่งข้าพเจ้าปลูกฝังขึ้นในจิตใจนั้น จงอย่าเป็นไปในวงแคบและวงจำกัด
ขอจงเป็นไปทั้งในมนุษย์และสัตว์ทุกประเภท
รวมทั้งสัตว์ดิรัจฉานด้วย เพราะไม่ว่ามนุษย์ หรือสัตว์เหล่านั้น
ต่างก็รักสุขเกลียดทุกข์ รู้จักรักตนเอง ปรารถนาดีต่อตนเองด้วยกันทั้งสิ้น

๙. ขอให้ข้าพเจ้าอย่าเป็นคนโกรธง่าย
ต่างว่าจะโกรธบ้าง ก็ขอให้มีสติรู้ตัวโดยเร็วว่ากำลังโกรธ จะได้สอนใจตนเองให้บรรเทาความโกรธลง
หรือถ้าห้ามใจให้โกรธไม่ได้ ก็ขออย่าให้ถึงกับคิดประทุษร้ายผู้อื่น หรือคิดอยากให้เขาถึงความพินาศ ซึ่งนับเป็นมโนทุจริตเลย
ขอจงสามารถควบคุมจิตใจให้เป็นปรกติได้โดยรวดเร็ว

เมื่อมีความไม่พอใจหรือความโกรธเกิดขึ้นเถิด และเนื่องมาจากความปรารถนาข้อนี้
ขอให้ข้าพเจ้าอย่าเป็นคนผูกโกรธ ให้รู้จักให้อภัย ทำใจให้ปลอดโปร่งจากการผูกอาฆาตจองเวร

ขอให้มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น โดยรู้จักเปรียบเทียบกับตัวข้าพเจ้าเองว่า
ข้าพเจ้าเองก็อาจทำผิด พูดผิด คิดผิด หรือ อาจล่วงเกินผู้อื่นได้
ทั้งโดยมีเจตนาและไม่เจตนา ก็ข้าพเจ้าเองยังทำผิดได้
เมื่อผู้อื่นทำอะไรผิดพลาดล่วงเกินไปบ้าง ก็จงให้อภัยแก่เขาเสียเถิด
อย่าผูกใจเจ็บหรือเก็บความรู้สึกไม่พอใจนั้นมาขังอยู่ในจิตใจ ให้เป็นพิษเป็นภัยแก่ตัวเองเลย

๑๐. ขอให้ข้าพเจ้ามีความรู้ความเข้าใจ และสอนใจตัวเองได้ เกี่ยวกับคำสอนของพระพุทธศาสนา ทั้งทางโลกและทางธรรม

กล่าวคือ พระพุทธศาสนาสอนให้รู้จักสร้างความเจริญแก่ตนในทางโลก
และสอนให้ประพฤติปฏิบัติยกระดับจิตใจให้สูงขึ้น ให้มีปัญญาเข้าใจปัญหาแห่งชีวิต
เพื่อจะได้ไม่ติดไม่ยึดถือ มีจิตใจเบาสบายอันเป็นความเจริญในทางธรรม

ซึ่งรวมความแล้วสอนให้เข้ากับโลกได้ดี ไม่เป็นภัยอันตรายแก่ใครๆ
แต่กลับเป็นประโยชน์แก่สังคมและประเทศชาติ

แต่ก็ได้สอนไปในทางธรรมให้เข้ากับธรรมได้ดี คือให้รู้จักโลก
รู้เท่าโลก และขัดเกลานิสัยใจคอให้ดีขึ้นกว่าเดิม
เพื่อบรรลุความดับทุกข์ ความพ้นทุกข์

ขอให้ข้าพเจ้ามีความเข้าใจทั้งทางโลกทางธรรม และปฏิบัติตนให้ถูกต้องได้ทั้งสองทาง
รวมทั้งสามารถหาความสงบใจได้เอง
และสามารถแนะนำชักชวนเพื่อนร่วมชาติร่วมโลก ให้ได้ประสบความสุขสงบได้ตามสมควรเถิด

ความปรารถนาหรือคำอธิษฐานรวม ๑๐ ประการของข้าพเจ้านี้ ข้าพเจ้าตั้งไว้เพื่อเป็นแนวทางเตือนใจหรือสั่งสอนตัวเอง เพราะปรากฏว่าตัวข้าพเจ้าเองยังมีข้อบกพร่อง
ซึ่งจะต้องว่ากล่าวตักเตือนคอยตำหนิตัวเองเสมอ ข้าพเจ้าจึงคิดว่าถ้าได้วางแนวสอนตัวเองขึ้นไว้เช่นนี้
เมื่อประพฤติผิดพลาดก็อาจระลึกได้ หรือ มีหลักเตือนตนได้ง่ายกว่าการที่จะนึกว่าข้าพเจ้าดีพร้อมแล้ว หรือเป็นบุคคลที่สมบูรณ์แล้ว
ซึ่งนับเป็นความประมาทหรือลืมตัวอย่างยิ่ง

ที่มา: Fwd mail

ท่องเตือนตนเองไว้นะ Phoenix ลูกรัก

Aspects of Love

จบแบบเจ็บ ๆ ดีกว่า เจ็บแบบไม่มีวันจบ

ความรักไม่ใช่รางวัลของความดี อย่าคิดว่าหนูทำดีต่อเค้าตลอดแต่ทำไมเค้าไม่รัก

คนบางคนก็เห็นแก่ตัวเกินกว่าจะเห็นแก่เรา

อย่าบ่นให้ใครฟังว่าแฟนไม่เคยทำตัวดีขึ้นเลย เพราะจะโดนย้อนว่า " แล้วจะโง่ทนคบอยู่ทำไม"

อายุที่มากขึ้นอาจทำให้ต้องลดเสปกชายในฝันลง แต่ข้อที่ไม่ควรลดเด็ดขาดคือความดีและความจริงใจ


ที่มา
- http://women.kapook.com/view25319.html
- fwd mail

founder of the Samsung Group

ฉันมีน้องชายอยู่คนหนึ่งอายุน้อยกว่าฉัน 3 ปี
วันหนึ่งฉันขโมยเงินของพ่อเพื่อไปซื้อผ้าเช็ดหน้าที่เพื่อนๆของฉันเขามีกัน

เมื่อพ่อก็รู้เรื่อง พ่อให้ฉันกับน้องคุกเข่า ในมือพ่อมีไม้ไผ่หนึ่งก้าน

“ใครขโมยเงินไป”

พ่อตวาดฉันกลัวมาก ไม่กล้าพูดอะไรออกไป น้องชายของฉันก็เช่นกัน พ่อจึงเอ่ยขึ้นว่า

“ก็ได้ ในเมื่อไม่มีคนรับสารภาพ ก็ต้องโดนลงโทษทั้งคู่”

พ่อชูไม้ไผ่ในมือขึ้น ทันใดนั้น น้องชายของฉันก็ลุกขึ้นคว้าข้อมือพ่อไว้แล้วพูดว่า

“ผมขโมยเองครับ”

ก้านไม้ไผ่กระหน่ำลงบนหลังน้องชายของฉัน พ่อโกรธมากและด่าน้องชายของฉัน

“ของคนในบ้าน แกยังขโมยได้ ต่อไปแกจะทำชั่วอะไรอีก แกน่าจะโดนตีให้ตาย”

คืนนั้น ฉันกับแม่กอดน้องชายของฉันไว้ หลังของเขามีแผลเต็มไปหมด แต่เขาไม่ได้ร้องไห้แม้แต่น้อย กลางดึกคืนนั้น ฉันนอนร้องไห้เสียงดังและนานมาก น้องเอามือเล็กๆของเขามาปิดปากฉันไว้ แล้วพูดว่า

“พี่ครับ ไม่ต้องร้องไห้นะ มันผ่านไปแล้ว”

ยังไงฉันก็อดเกลียดตัวเองไม่ได้ที่ไม่มีความกล้าจะบอกความจริงกับพ่อ หลายปีผ่านไป ฉันไม่อาจลืมคำพูดของน้องชายตอนที่เขาปกป้องฉันได้เลย
ตอนนั้นน้องชายของฉันอายุ 8 ปี ส่วนฉันอายุ 11 ปี……

เมื่อตอนน้องชายของฉันใกล้จบม.ต้น เขาได้รับการตอบรับจากโรงเรียนม.ปลายว่าเขาสอบได้ ในขณะที่ฉันก็ได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัยเช่นกัน
คืนนั้นฉันแอบได้ยินพ่อพูดว่า “ลูกเราทั้งคู่เรียนดีมากนะ แล้วเราจะส่งเสียลูกทั้งคู่ได้อย่างไร เราก็ไม่ค่อยมีเงิน”ทันใดนั้นน้องชายของฉันเดินเข้าไปหาพ่อ แล้วพูดว่า “ผมไม่ต้องการเรียนต่อ ผมอ่านหนังสือมามากพอแล้ว”พ่อเหวี่ยงมือตบแก้มน้องของฉันฉาดใหญ่ “ทำไมถึงคิดโง่ๆอย่างนี้ ต่อให้พ่อต้องไปเป็นขอทานข้างถนน พ่อก็จะส่งแกทั้งคู่เรียนจนจบให้ได้”คืนนั้นทั้งคืน พ่อเดินไปตามบ้านต่างๆทั่วหมู่บ้าน….เพื่อขอยืมเงิน

วันต่อมาในตอนเช้ามืด น้องชายของฉันได้ออกจากบ้านไปพร้อมกับเสื้อผ้าติดตัวไม่กี่ชิ้น เขาทิ้งข้อความไว้ใต้หมอนของฉันขณะที่ฉันหลับ

“พี่ครับ การเข้ามหาวิทยาลัยได้ไม่ใช่ง่ายๆนะ…ผมจะไปหางานทำ แล้วส่งเงินมาให้พี่”

ฉันนั่งอยู่บนเตียงอ่านข้อความของน้องชาย ด้วยน้ำตานองหน้า

ตอนนั้นน้องชายของฉันอายุ 17 ปี ส่วนฉันอายุ 20 ปี……

ด้วยเงินที่พ่อยืมมาจากคนในหมู่บ้าน รวมกับเงินที่น้องชายได้รับเป็นค่าจ้างจาการทำงานเป็นกรรมกรที่ไซต์ก่อสร้าง ฉันจึงเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้จนถึงปี 3
วันหนึ่งขณะฉันนั่งอาจหนังสือในห้องพัก เพื่อนร่วมห้องของฉันเข้ามาบอกว่า “มีชาวบ้านมาหาเธอ อยู่ข้างนอกแน่ะ” ฉันเดินออกไป เห็นน้องชายของฉันยืนอยู่ ตัวเปรอะเปื้อนฝุ่นปูนและทรายจากงานก่อสร้างฉันถามเขาว่า “ทำไมไม่บอกเพื่อนพี่ไปว่าเป็นน้องชายของพี่ล่ะ” น้องชายของฉันตอบยิ้มๆว่า “ก็ดูผมสิ สกปรกมอมแมมออกอย่างนี้ เพื่อนๆก็หัวเราะเยาะพี่กันพอดี”ฉันค่อยๆเอื้อมมืออันสั่นเทาไปปัดฝุ่นให้น้องชาย พูดด้วยเสียงเครือๆในลำคอ “พี่ไม่สนใจว่าใครจะพูดอย่างไร เธอเป็นน้องของพี่ ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรก็ตาม”จากนั้น น้องของฉันได้ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง เป็นกิ๊บหนีบผมรูปผีเสื้อ เขาติดกิ๊บให้ฉัน แล้วพูดว่า “ผมเห็นสาวๆในเมืองเค้าติดกัน ผมเลยอยากให้พี่ติดบ้าง”ฉันหมดเรี่ยวแรงในทันใด ดึงน้องชายเข้ามากอดแล้วร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลานาน
ตอนนั้นน้องชายของฉันอายุ 20 ปี ส่วนฉันอายุ 23 ปี……

วันที่ฉันพาแฟนหนุ่มมาบ้านครั้งแรก ฉันสังเกตว่าหน้าต่างบ้านที่เคยแตกไปได้ถูกซ่อมเรียบร้อยแล้ว และบ้านสะอาดขึ้นมาก หลังจากที่แฟนฉันกลับไป ฉันพูดกับแม่ว่า “แม่ไม่ต้องเสียเงินเพื่อทำความสะอาดบ้านและซ่อมกระจกเพียงเพราะหนูจะพาแฟนมาที่บ้านหรอกนะคะ” แม่ยิ้มและพูดว่า “แม่ไม่ได้จ้างหรอก น้องชายลูกต่างหาก วันนี้เค้าขอเลิกงานเร็วเพื่อกลับมาทำความสะอาดบ้าน ลูกไม่เห็นมือของน้องหรอเหรอ น้องโดนกระจกบาดตอนกำลังเปลี่ยนกระจกบานใหม่น่ะ” ฉันรู้สึกเหมือนถูกเข็มนับร้อยเล่มทิ่มลงกลางใจเมื่อได้เห็นบาดแผลบนมือ ฉันจับมือน้องไว้อย่างเบามือที่สุด “เจ็บมากไหม” ฉันถาม

“ไม่เจ็บสักหน่อย พี่ก็รู้นี่ผมทำงานก่อสร้าง วันๆมีหินหล่นใส่เท้าเต็มไปหมด แต่มันไม่ได้ทำให้ผมคิดเลิกทำงานหรอกนะ และ….”

น้ำตาไหลอาบหน้าฉันอีกครั้ง “

เพราะพี่เป็นพี่สาวของผมนี่ครับ”

ตอนนั้นน้องชายของฉันอายุ 23 ปี ส่วนฉันอายุ 26 ปี……

หลังจากนั้นฉันได้แต่งงาน สามีของฉันได้ขึ้นเป็นประธานของบริษัทของครอบครัว เราทั้งคู่อยากให้น้องชายของฉันรับตำแหน่งผู้จัดการ แต่น้องชายของฉันไม่รับ เขาเข้าทำงานในตำแหน่งพนักงานธรรมดา
วันหนึ่งเขาปีนไปซ่อมสายเคเบิ้ลและตกลงมาเพราะโดนไฟดูด ฉันและสามีไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล น้องชายของฉันขาหักต้องเข้าเฝือก ฉันโกรธมากจึงตวาดน้องไปว่า “ทำไมถึงไม่ยอมรับตำแหน่งผู้จัดการ หา!!! จะได้ไม่ต้องทำงานเสี่ยงๆอย่างนี้ เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว ทำไมไม่ยอมฟังพี่บ้าง”คำตอบจากปากน้อง รวมทั้งสีหน้าเคร่งเครียด ยืนยันความคิดเดิมของเขา “พี่ลองคิดถึงพี่เขยสิครับ พี่เขยเพิ่งเป็นประธาน ส่วนผมการศึกษาต่ำ ถ้าผมเป็นผู้จัดการคงจะมีเสียงนินทาว่าร้ายเต็มไปหมด”น้ำตาปริ่มดวงตาของฉันรวมทั้งสามีของฉันด้วย…ฉันบอกกับน้องว่า “แต่ที่เธอไม่ได้เรียนต่อก็เพราะพี่….” “ทำไมต้องพูดเรื่องที่ผ่านมาด้วยล่ะครับ” น้องชายจับมือของฉันไว้ตอนนั้นน้องชายของฉันอายุ 26 ปี ส่วนฉันอายุ29 ปี……

เมื่อน้องชายของฉันอายุ 30 ปี เขาได้แต่งงานกับผู้หญิงในที่ทำงานเดียวกัน ในงานแต่งงาน ประธานได้ถามน้องชายของฉันว่า “ใครคือคนที่คุณรักที่สุดในชีวิตนี้”น้องชายของฉันตอบอย่างไม่ลังเล “พี่สาวของผมครับ” …และเขาก็เล่าเรื่องราวที่แม้แต่ฉันยังจำไม่ได้“

ตอนผมอยู่โรงเรียนประถม เราสองคนต้องใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมงเพื่อเดินไปโรงเรียน และเดินกลับบ้าน วันหนึ่งหิมะตกหนัก ผมทำถุงมือหายไปข้างหนึ่ง พี่สาวของผมจึงให้ถุงมือของเธอข้างหนึ่ง และเธอใส่ถุงมือข้างเดียวเดินเป็นระยะทางไกล เมื่อถึงบ้าน มือของเธอบวมแดงเพราะอากาศหนาว เธอไม่สามารถจับช้อนทานข้าวได้ด้วยซ้ำ …นับจากวันนั้น ผมสาบานกับตัวเองว่า ตลอดชีวิตของผม ผมจะดูแลพี่สาวของผมให้ดีและจะทำดีกับเธอ”เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่ว สายตาของแขกเหรื่อทุกคู่จับจ้องที่ฉัน คำพูดจากปากฉันออกมาอย่างยากลำบาก

“ในโลกใบนี้ คนเดียวที่ฉันรู้สึกขอบคุณที่สุด คือน้องชายของฉันค่ะ”

ป.ล. ปัจจุบันพี่สาวอายุ 86 ปี ดำรงตำแหน่งผู้บริหารบริษัทฮุนไดและในเครือกว่า 20 บริษัท
น้องชายอายุ 83 ปี เป็นผู้ก่อตั้งบริษัทเล็กๆที่มีชื่อเป็นภาษาเกาหลีว่า “ซัมซุง”

ที่มา Fwd mail

ว่าแต่
Lee Byung-chull (February 12, 1910 in Uiryeong, Gyeongsangnam-do, – November 19, 1987 in Seoul) was the founder of the Samsung Group. He was the son of a wealthy landowning family....
http://en.wikipedia.org/wiki/Lee_Byung-chull